“Alle kinderen van het kinderfeestje van Sophie…de patatjes staan klaar op tafel. Komen jullie lekker patatjes eten!”, galmt het door de oude loods die is omgebouwd tot speelparadijs voor kinderen. En niet veel later: “Alle kinderen van het kinderfeestje van Max… jullie ijsjes liggen op tafel!”
Ik sta wat verloren om mij heen te kijken. Tien kinderen met vragende ogen kijken naar mij waar hun lekkernij blijft. Zij horen bij het kinderfeestje van Luc. Maar de moeder van Luc, ik dus, heeft geen all-in-one-concept, dus ook geen allervriendelijkste omroepstem die hen naar de tafel roept voor de volgende caloriebom.
![]()
Mijn gedachten gaan terug naar een paar weken daarvoor. Ik was in de binnenspeeltuin om de mogelijkheden voor het kinderfeestje van Luc te bespreken. Hij wordt vijf jaar en het is zijn eerste kinderfeestje. De mevrouw achter de balie pakt een foldertje en laat zien dat je voor twee concepten kunt kiezen. Ze begint bij concept A: “Dat houdt in een bakje patat, frikadel/kroket/kaassouffle, snoep, ijs en één kan limonade. En oh ja, natuurlijk ook nog toegang tot de speeltuin”, en ze vervolgt: “En dan heeft u ook nog concept B: dat is alles van concept A, maar dan nog chips erbij en in plaats van één kan limonade, onbeperkt limonade!”
Ik moet dit even laten bezinken. Mijn mannetje zat vijf jaar geleden nog in mijn buik en krijgt nu een hoeveelheid snoep en snacks aangeboden die een volwassene nauwelijks weg krijgt. Ik vraag wat voorzichtig of er ook een gezondere keuze is. Zij vraagt “waar denkt u dan aan?” Enthousiast begin ik te vertellen “een appel, komkommer, tomaatjes, water stukjes fruit,…” “Nee, dat hebben we niet”, zegt ze kordaat. Op de vraag of ik het dan zelf mag meenemen, geeft ze aan dat dat volgens de huisregels niet mag. “Dus als ik het goed begrijp, bieden jullie niks gezonds aan en mag ik het ook niet zelf meenemen.” Ze knikte, keek wat geërgerd, en snapte eigenlijk niet wat mijn probleem was.
Afgelopen week was het dan zover. Mijn zenuwachtige mannetje samen met zijn vriendjes naar de kinderspeeltuin. Bij de balie vraag ik: “Graag een toegangskaart voor de speeltuin. Nee, mevrouw, niet als onderdeel van een concept.” Ze bereidt me vast voor: “Dan mogen de kinderen ook niet geschminkt worden, hoor”. “Geeft niet”, zeg ik nog lachend. Ik dacht, die zijn zo druk met spelen, daar hebben ze helemaal geen tijd voor. Maar dan een uurtje later toch die onvermijdelijke omroepstem met Haags accent: “Laatste kans voor alle kindjes die geschminkt willuh worduh, we gaan bijna stoppuh!” En ja hoor, Luc en zijn vriendjes rennen naar de schminktafel. Ik roep nog na “schatjes, dat is niet voor ons!” Tevergeefs, ze waren al weg.
Maar niet voor lang… met een pruillipje kwamen ze weer terug. Ze hadden geen stempeltje, dus ze mochten geen schmink."Wanneer komen eigenlijk onze patatjes? En we hebben ook nog geen chips gehad.” Ik probeerde ze nog te verleiden met mijn stiekem meegenomen tomaatjes, maar het kwaad was al geschied. De eerste tranen waren daar.
En net als je denkt dat het niet meer erger kan worden, komt mevrouw speelparadijs langs met een grote houten schatkist. Ze gaat alle tafels langs, en alle jarige kinderen mogen een cadeautje uitzoeken. “Luc, Luc" roepen zijn vriendjes. "Nu mag jij een cadeautje uitkiezen!” Langzaam voel ik een knoop in mijn maag komen. Maar ze stopt ook bij onze tafel. Heel even denk ik dat we ook bij ‘de rest’ horen, maar nee, ze zegt: “Jullie hebben geen concept, dus ook geen cadeautje voor de jarige”. En ze loopt verder.
Nee, geen concept, wel principes. Volgend jaar lekker naar het bos.
Heleen Schuit-Raamsdonk, projectleider Gezonde Schoolkantine